Sonu yok bunun.

ben hep sandım ki,

arkamda duran gölge sensin
düştüğümde elimden tutup kaldıran sen
güldüğümde katıla katıla gülen
ağladığımda gözlerimde ki yaşı silen sen

ben hep sandım ki,
sonu yok bunun 
sen hep solumda uyudun
baş ucuma bıraktın öpücüklerini
gün ondandır aydın oldu.

ben hep sandım ki 
benimle kalacaksın 
hiç bir yere gitmeyeceksin.
öylece bakacaksın bana uzaktan uzaktan.
dokunmandan seveceksin hatta koklamadan
baş ucumda çalan saat gibi çalacaksın zamandan.

ben hep sandım ki
seninle ellerim yaşlanacak gözlerim değil
saçımın bir teline zarar gelse yıkacaksın dünyayı başlarına
öylece yapa yalnız bırakmayacaksın beni insanların ortasında.

ben hep öyle zannederim bilirsin
biraz egoistim birazda sevgili
sende severdin egoist sevgilim demeyi
bende bilmezdim tabularımın yıkılacağını
sözcüklerin yemeden yutulacağını
herşeyin kursakta kalıpta son bir cümle bile kurulamayacağını.

sanırım bu yolun sonu,
olsun sen yinede solumda uyu
nasılsa sonu yok bunun...


11.01.2016
Azaptasyon